Made nothing but a fake, empty escape

rababdad.

- Widzisz tego faceta?

- Którego? W granatowej marynarce?

- Nie, tego białowłosego.

- Aano, widzę. Co z nim nie tak?

- Podobno zamordował kilka osób, ale go nie zamknęli. 

- To na pewno plotki. Nie pozwoliliby chodzić szaleńcowi po ulicy.

- On pracuje w Mortem Arcem. 
 

Cyrk przyjechał do miasta. Mamo, chodźmy do cyrku! Chodźmy do cyrku! Trzymałam mamę za rękę. Wyszłyśmy na spacer. Oglądamy manekiny za sklepową witryną, kiedy podchodzi do nas bardzo wysoki pan. Chodził na szczudłach. To na pewno cyrkowiec! Miał wymalowany uśmiech na twarzy i nos czerwony jak klaun. Wręczył mi czerwony balonik, a także kolorowy bilecik. Bilet do cyrku! 

Queen's Parade

Największe show w historii! 

Zapraszamy na występ w wieczornych godzinach. 
Nasza największa gwiazda - piekielny ogar z hrabstwa Devon!

Mamo, chodźmy do cyrku. Chcę zobaczyć psa. Rozłożyli wielkie namioty cyrkowe, a także ogromną arenę. I klatki ze zwierzętami, niektóre spacerowały ochoczo pod ogrodzeniami własnych wybiegów. Psa nie widziałam. Ale już niedługo. Sprzedawali bilety za marne grosze, a widownie mieli ogromną. Usiedliśmy w rzędzie środkowym - tam widok był najlepszy. I wtedy się zaczęło. Widziałam już cyrkowe pokazy. Ale ten, choć zapowiadał się zwyczajnie... okazał się zupełnie inny. Najpierw pojawił się niski mężczyzna w czerwonej marynarce oraz czarnym meloniku. To on otwierał pokaz. Dyrektor cyrku. Zrzucił nakrycie głowy, a na jego skinienie batutą na arenę wtoczyły się wielobarwne konie, zebry, a na końcu słoń. Po jego grzbiecie spacerowała piękna pani, niczym laleczka z porcelany, w białej sukience, trzymała różową parasolkę. A po chwili, stąpając po trąbie, zeskoczyła płynnie na ziemię. Unosiła się tak delikatnie, jakby w powietrzu, a różowy parasol poszybował w górę, złapany w locie przez akrobatę. Było ich dwoje. Dziewczynka i chłopiec. Przyodziani w identyczne kolory, szybowali w powietrzu, przypominając egzotyczne papugi. Parasolka znów wzleciała do góry. Tym razem złapała ją drobna dłoń Pierrota. Nie zauważyłam go wcześniej. Kroczył dumnie po cieniej linie, której nawet nie widziałam. Czy tam była, czy nie - nie wiem. Zaraz zeskoczył w dół. Na następną linę, tak mi się zdaje. I wnet zaczął stąpać jakby w powietrzu, a tak naprawdę - kiedy światła zabłysły - pod sklepieniem namiotu pojawiła się pajęczyna utkana z nici tak cienkich, iż niewiarygodnym było, aby utrzymały smutnego Pierrota. Aż w końcu pękły. Parasolka zniknęła w górze. Pierrot - i jego długie, białe włosy, czy to pan, czy pani... nie wiem. Spadł. Lecz nie wylądował na ziemi. Zostały jedynie białe szaty, a pod widownią susy sadził ogromny, czarny basior. Czytywałam tę historię nie raz i nie dwa. I wszystko było takie prawdziwe. 

"Był to pies – pies czarny jak węgiel, 

olbrzymi – taki, jakiego dotąd nie widziały oczy żadnego śmiertelnika. 

Z jego otwartej paszczy buchał ogień, ślepia żarzyły się jak węgle,

 a po całym jego ciele pełzały migotliwe płomyki. 

Nigdy nawet w majaczeniach chorego umysłu nie mogło powstać nic równie dzikiego, 

przerażającego, szatańskiego, jak ten czarny potwór, który padł na nas z tumanów mgły."

Ale nie było żadnej mgły. Jedynie płomienie, które lizały jego ciało, pochodziły z gardła rudowłosego  połykacza ognia. Pluł iskrą na pokryte smarem obręcze, a te wnet stawały w płomieniach. Przez coraz to mniejsze koła mknęła czarna bestia, by wreszcie usadzić się na najwyższym stopniu, gdzie dyrektor cyrku uderzył ukradkiem batem zwierzę, aby zawyło donośnie. Przedstawienie jeszcze trwało i trwało, aż w końcu psisko sprowadzono ze sceny. Tak nieszczęśliwe. Tak zaniedbane. Smutne. Inne. Nic tu po mnie. Mamo? Gdzie jesteś? Nieważne. Muszę wracać do baru. Nie zobaczę już psa.

Jeden. Pies jest bezwzględnie posłuszny swojemu panu.
Dwa. Pies otrzymuje nagrody lub kary za posłuszeństwo bądź nie.
Trzy. Pies nie odzywa się bez pozwolenia.
Cztery. Psu nie wolno opuszczać budy, schodzić ze smyczy oraz ściągać obroży bez pozwolenia.
Pięć. Pies nie wykazuje agresji w stosunku do swojego pana ani gości.

Pies jest bezwzględnie posłuszny swojemu panu. Pies jest bezwzględnie posłuszny swojemu panu. Posłuszny swojemu panu. Pies otrzymuje nagrody lub kary za posłuszeństwo bądź nie. Pies otrzymuje kary za nieposłuszeństwo. Otrzymuje kary... za nieposłuszeństwo... duże kary... Pies nie chce... być karanym... Ale psu nie wolno odzywać się bez pozwolenia. Pies nie szczeka nieproszony. Nie warczy na swojego pana. Nie gryzie. Nie karmi się psa przed spektaklem. Nie spuszcza ze smyczy. Pies musi wykonywać polecenia... musi. 

Proszę, już dość..

The Observer

Niedziela, drugi maja 

WIELKA TRAGEDIA

"Queen's Parade" stanął w ogniu podczas występu.

Dnia dwudziestego dziewiątego kwietnia do bram naszego miasta zawitał jeden z bardziej popularnych cyrków w kraju. Namiot "Queen's Parade", znany z wspaniałych pokazów tresury zwierząt, niezwykle utalentowanych akrobatów i genialnych magików, wieczoru tego samego dnia zajął się ogniem. Świadkowie zeznają, iż był to nieszczęśliwy wypadek z udziałem głównej atrakcji cyrku - tak zwanego piekielnego ogara, hybrydy suki z wilkiem. Ogromny pies podczas jednej ze sztuczek odmówił posłuszeństwa tresera. Przewrócił płonącą przeszkodę, od której zapaliły się najpierw liny, a następnie cały namiot. Szczęśliwie, wszyscy widzowie i dzieci zdążyli uciec. Większy pech spotkał niestety cyrkowców, którzy pragnąc ratować spłoszone zwierzęta, przypłacili to życiem. Ilość ofiar na tę chwilę wynosi dwanaście osób, wciąż trwają przeszukiwania zgliszczy. Poszkodowanych szacuje się na około setkę osób. Rozpoczęto poszukiwania głównej przyczyny wypadku, to jest psa. Razem z nim zaginęła trójka artystów - opiekunka zwierząt, narzeczona właściciela cyrku, Catherine Astrid, występująca pod pseudonimem Queen, połykacz ognia, Flame oraz akrobata znany jako Pierrot. Prawdziwa tożsamość dwójki pozostaje nieznana. Poniżej zamieszczono portrety zaginionych. Dla policji największy problem stanowi ostatni z uciekinierów, bowiem żaden z ocalałych nie widział twarzy Pierrota bez maski. Policja wysuwa podejrzenie, iż pożar powstał w wyniku planowanej ucieczki tejże trójki, podczas której doszło do nieumyślnego wypuszczenia na wolność bądź celowego uprowadzenia głównej atrakcji cyrku.

 

- Szefowo... wiem, że potrzebujemy ludzi... ale na co nam oni, do cholery?!
- Zwyczajnie ich jeszcze nie doceniasz, Frank.
Zagasiłam papierosa, wciskając go w popielniczkę. Widząc tę ranną i przegraną trójkę, która tak zachwyciła mnie na występie, nie potrafiłam zamknąć im drzwi przed nosem, aby mokli na deszczu. Wkrótce zapewne i tak zgarnęłaby ich policja, w końcu media krzyczały o tym pożarze gdzie tylko się dało. Nic dziwnego. Queen's Parade zajmowało szczyt wśród innych cyrków. I tak łatwo upadło. A to wszystko za sprawką tego chuderlawego, przerażonego chłopaka, który chował się  za kanapą. Nawet ta jasnowłosa piękność, samozwańca Królowa, nie potrafiła go stamtąd wyciągnąć.
- Flame pochodzi z innego cyrku - wyjaśniła Queen. - Tak naprawdę nazywa się Sean. Jesteśmy w tym samym wieku. Mamy dwadzieścia sześć lat - napiła się trunku. Nerwy jakby odpłynęły. Stało się tak tylko dlatego, iż czuła się naprawdę słuchana. I miała komu zaufać. - Natomiast on... wołamy na niego None. Tak jakoś się przyjęło. Chyba inne imiona mu się nie spodobały, choć próbowałam. Wbrew pozorom jest bardzo uparty i nieusłuchany - uśmiechnęła się.- Czy on w ogóle coś rozumie? - Zapytał Frank, patrząc na chłopaka. Również zdawał się spoglądać właśnie w naszym kierunku spomiędzy długich, śnieżnobiałych kosmyków. Łypał tym swoim chłodnym, srebrzystym spojrzeniem, jednak nie wyglądał, jakby miał zamiaru opuścić swoją kryjówkę.
- Nie traktuj go jak idioty - pokręciła głową. - None po prostu mało mówi. A raczej wcale. Boi się ludzi, dlatego z nikim nie rozmawia. Woli spędzać czas w spokoju, sam na sam ze swoimi pająkami. W cyrku miał ich znacznie więcej... ale tylko trzy jego egzotyczne gatunki ocalały z pożaru. Bardzo dużo czasu spędził w ciele psa, dlatego jego zachowania są... inne.
- Więc to jest to bydle? Jakim cudem? - Jakoś ciężko przychodziło mu uwierzyć w coś tak niedorzecznego. Dopóki nie poklepałam go po ramieniu.
- Oni wszyscy są... no wiesz. Z tych innych. Potrafią więcej. Niektórzy znacznie więcej. Ten cyrk kolekcjonował takie przypadki, zgadza się?
Przytaknęła.
- Przez tak długi czas traktowano go jedynie jak jakieś bezmyślne zwierze... choć wiedzieli, że to człowiek. Tresowali go jak psa. Nie mogłam nic zrobić... mimo że tak bardzo chciałam.
Patrząc w oczy Królowej wiedziałam, jak bardzo to wszystko przeżywała. Zapewne kochała swojego narzeczonego ogromnie, nie mogła znieść tej tyranii. Jedyna opiekowała się tym "psem". Natomiast kiedy spojrzałam w jego oczy... nie widziałam nic. Nawet odrobiny smutku, czy nienawiści. Ciągle świeciły jedynie pustką. Ale pokochałam je ogromnie. Podobnie jak całą jego tajemniczą osobę. Ta blada jak kreda skóra. I jeszcze jaśniejsze włosy, dwukrotnie dłuższe niż moje własne. Idealnie prezentowałby się w barze, gdyby tylko odrobinę się chłopcem zająć. Nie chciałam bowiem straszyć gości takim kościotrupem.
- Nie wiemy, jak naprawdę ma na imię. Trafił do nas pięć lat temu. I aż trzy lata ukrywał się w ciele psa. Trzy lata... Malcolm go tak podle traktował. Na dodatek uczynił z niego "wielką gwiazdę" naszych pokazów - zacisnęła palce na szklance. 
- Nie musisz nic więcej mówić - przerwałam jej. - Postawimy go za barem razem z Frankiem.
- Że co?! - Jak się domyśliłam, oburzył się niemiłosiernie. Wówczas drzwi wejściowe otworzyły się, a i kochany dzwoneczek dotarł do mych uszu. Uśmiechnęłam się szeroko do naszego gościa, kończąc tę rozmowę.

- Witamy w Mortem Arcem.

The Observer

Niedziela, dwudziesty czwarty czerwca 

HISTORIA KOŁEM SIĘ TOCZY

Ogień strawił jeden z popularniejszych barów w okolicy.

W nocy z dziewiętnastego na dwudziestego czerwca strażacy godzinami walczyli z pożarem kamienicy, na której parterze znajdował się popularny wśród młodzieży i nie tylko bar o nazwie „Mortem Arcem”. W ogniu życie straciła właścicielka oraz pracownicy baru, a także aktualnie przebywający tam goście. Świadkowie wydarzenia twierdzą, iż chwilę po wybuchu pożaru dojrzeli biegnącego ulicą przerośniętego, czarnego psa. Istnieją spekulacje iż wydarzenie to pokrywa się z ubiegłoroczną tragedią cyrku „Queen’s Parade”. Główna atrakcja cyrku, tzw. Piekielny Ogar z hrabstwa Devon, uciekł wówczas niepostrzeżenie w trakcie akcji gaszenia ognia. Według zeznań świadków, oba zwierzęta były identyczne (…)

Pomijając te bzdury, tak w skrócie: Pomijając te bzdury, tak w skrócie:

Imię oraz nazwisko: None, czasami reaguje również na "Pierrot". Prawdziwa tożsamość nieznana. Wiek: wyczekuje siedemnastych urodzin.
Data urodzenia: osiemnasty grudnia. Tak jakoś się przyjęło.
Płeć: wbrew pozorom mężczyzna.
Moce: woda oraz cień, choć w praktyce niewiele z tego wychodzi. Nie używa swoich umiejętności do niczego, prócz tworzenia z cieni "pajęczyny". 
Partner: brak. 
Lubi: psie ciasteczka, wszystko posiadające więcej niż sześć nóg oraz odwłok, uwielbia spać we własnej "pajęczynie" tuż pod sufitem. 
Nie lubi: ciemności, ognia, widok psów prowadzonych na smyczy go drażni, boi się wszystkiego, co przypomina baty. 
Charakter: takie to niegroźne stworzenie, bardzo nieśmiałe, strachliwe i zamknięte w sobie. Czasami gryzie. I z nieznanych powodów powarkuje na ludzi. 
Wygląd: chuderlawe to jest i niemrawe. Sto osiemdziesiąt sześć centymetrów wzrostu, pięćdziesiąt pięć kilogramów. Posiada chorobliwie bladą skórę oraz jeszcze jaśniejsze włosy, a także szare oczy o niezwykle chłodnej barwie. Jedynymi znamionami prócz licznych blizn są setki piegów obsypujących twarz. Zawsze nosi na szyi wisiorek w postaci małej, srebrnej korony.  
Historia: jako dziesięcioletni chłopiec w ciele psa stał się atrakcją cyrku. Nie posiada zbyt wiele wspomnień sprzed tego wydarzenia. Pięć lat później z pomocą Queen i Flame'a uciekł, a następnie razem z tą trójką został wcielony do personelu baru Mortem Arcem jako barman. W rok później bar spłonął w niewyjaśnionych okolicznościach, a None udał się do Nevermind, bowiem tak poleciła mu przed śmiercią Queen. Zamieszkał w jej domu znajdującym się nieco poza miasteczkiem, jednak planuje przenieść się do akademika. Zamierza uczęszczać do Szkoły imienia Feniksa dla czarodziejów. 
Towarzysz: samica ptasznika goliata imieniem Aranea, pokaźnych rozmiarów czarna wdowa, na którą woła Regina oraz przerośnięty samiec tępoodwłokowca nazwany Basil (do pary z Reginą). Wszystko pająkopodobne lgnie do niego.  
Przemiana w jedno zwierzę: skrzyżowanie dużego psa z dzikim wilkiem. Przerośnięta bestia o czarnej sierści i szkarłatnych ślepiach. 
Przemiana według magii: nic podobnego u niego nie występuje, a raczej jeszcze tego nie odkrył. Zbyt rzadko używa swoich mocy w większym celu. 
Pozostałe: Jak mało kto zna się na alkoholach - mistrz w przygotowaniu tych mocniejszych, ale i słabszych trunków. Pochwalić się może również doskonałą zręcznością i zwinnością, jak na akrobatę przystało. Niezależnie od pory roku, zawsze chodzi na boso. Nie odczuwa bowiem temperatury. Jak łatwo się domyśleć, naszyjnik dostał od Queen. Posiada niezliczone ilości fobii, o których pojęcia sam nie ma. Należą do nich miedzy innymi klaustrofobia, lęk przed ciemnością oraz lustrami. Prezentuje również swoją osobą wszelkie paskudztwa tego świata, z którymi można się urodzić, bądź je złapać: zaczynając od zwykłych alergii, po schizofrenię. Czasami wciąż zapomina się i w złości szczeka bądź warczy. Pomimo iż wielokrotnie próbował, niemożliwym jest ściąć jego włosy. Nie na dłuższą metę, ponieważ zazwyczaj po jednym - dwóch dniach odrastają. W przypływie emocji jego uszy zmieniają się na te wilcze, jednak nie są czarne, a przybierają barwę włosów.

Tkanie sieci trwa.

Biję się w pierś, tego nie powinno tutaj być.

Wrzuciłam dziesiątki poprzednich kart do śmieci, aż w końcu się wkurzyłam.

Zostanie tak jak jest. Chaos, bałagan... niech jest i sobie żyje.

Nie wiem co będzie dalej tak szczerze, ale pożyjemy zobaczymy :v

GG: 50389522