Prawda boli, kiedy w kłamstwo się wierzy.

Je, już w końcu skończyłam tę notkę! Ale uwierzcie mi, to będą długie  flaki z olejem, które nic nie wnoszą do fabuły, jedynie "rozwiązują moje kłopoty" (ta, to się okaże). A więc nie wiem, czy się opłaca. Może jak komuś bardzo będzie się nudzić... ale jeszcze zobaczymy. Wybaczcie, że nie komentuję Waszych notek, ale potwierdzam, że wszystkie są super i wszystkie przeczytałam. Nie będę mieć nic złego do Was, jeśli nie bd komków. Dobra, pewnie macie dość mojego ględzenia, a więc już nie będę nic dodawać. Tylko jeszcze dodam, że tą notką wynagradzam (może karzę? zależy jak to odbierzecie. Bo jak dla mnie, ta notka jest słaba) moje niepisanie . Dobrze, już dobrze! Zapraszam do czytania. (Walnijcie mnie młotkiem! Bu.. P.M. nadchodzi...)

***

Szkoła to ogromna scena, na której musimy grać. Każdy, kto w nim jest zmuszony jest odegrać daną rolę. Nie ważne, czy jest się uczniem, bądź nauczycielem. Nie mamy wyboru. Jesteśmy niewolnikami teatru. To przez magię? Nie... To ludzie, którzy trzymają wszystkich na sznurkach. Jesteśmy ich marionetkami, dopóki nie opuścimy bram szkoły...

...lecz czy na pewno?

 Odkąd wszyscy weszli do klasy, spodziewałam się, że będzie jak rok wcześniej-czyli bez zmian. No dobra, jeżeli mam być dokładna, to numer klasy się zmienił, doszło nowych przedmiotów etc. Nie zważając na to. Zapowiada się powtórka z drobnymi mianami. A więc i w tym roku Los się nade mną nie zmiłuje, eh...

 Ta lekcja, jak i następne były bardzo do siebie podobne. Nie ma co dużo opowiadać. W ciągu tego czasu, raptem parę osób powiedziało do mnie "cześć". Aż tak straszna jestem? - pomyślałam.

  Cóż, trudno się nie bać osoby, która zawsze ze sobą nosi nóż. Ale przecież jestem pewna, że nikt o tym nie wie. Zawsze starałam się, żeby owa broń nie była widoczna. Na razie mnie nie wywalili, więc raczej nikt nie wie. Nie, na pewno nie ma takiej osoby, co wie o istnieniu nożyka. Bo przecie ani razu go nie użyłam na terenie budynku.

  Pobyt w szkole  zdawał się dość długi i nudny. Przerwy spędzała w swoim miejscu. Będąc "zahipnotyzowana" (bo tak się po poniekąd czułam), nie zauważyłam, iż do mojej klasy doszło parę osób.

 Wnet przypomniało się mi, jak zazwyczaj nauczyciele zwracają się do nowych słowami, prawie zawsze:

 " Mam nadzieję, że spodoba Ci się w naszej szkole"

W szkole marionetek-pomyślałam.

   Uh, jeszcze tylko dwie lekcje do końca. Na szczęście. Przed ostatnia prawie niczym nie różniła się od wcześniejszych. Gdy dzwonek zadzwonił na ostatnią lekcję, a pani pedagog otworzyła nam drzwi, weszliśmy wszyscy. Już od razu zaczęło mnie to zastanawiać. Z tego, co było na rozpisce, to powinniśmy mieć geografię. No cóż, przynajmniej coś innego.

-Dzień dobry. Dziś nie będzie waszego nauczyciela od geografii, więc macie zastępstwo.-odparła pani pedagog. Coś sprawiało, że niezbyt ją lubiłam,nie wiedząc czemu. Nigdy się na mnie krzywo nie patrzyła, zawsze odpowiadała na moje "dzień dobry"... Ale cóż, mniejsza z tym.

-Widzę, że do waszej klasy doszło parę osób. A więc proponuję, aby przeprowadzić lekcję o tym, jak czuć się w nowym otoczeniu i o asertywności. 

   Kobieta zaczęła opowiadać. Na początku słuchałam, co mówiła, lecz po parunastu minutach wyciągnęłam rysownik i zatopiłam się w swój żywioł. Malowałam sobie w najlepsze, nie zważając na słowa mówczyni. Jednak w pewnej chwili słowa owej pani "obiło" się mi o uszy. Mówiła o tym, że trzeba być zawsze sobą i nie zmieniać się z powodu grupy. Następnie, coraz bardziej rozwijała wypowiedź na ten temat.  Nie wiedząc czemu, owa wypowiedź zaczęła mnie drażnić. Na rysowaniu nie dało się mi już skupić. Byłam spięta. Ręce miałam zaciśnięte w pięść, a wzrok wbity w stolik.

   Nie mogłam już znieść jej słów. Co za niedorzeczność! Łże! Jak można tak kłamać!? Skoro tak strasznie zależy na tym, żeby wszyscy czuli się dobrze, to czemu nic nie robią i przymykają na niektóre rzeczy oko? Przecież każdy wie jak tu jest!...

  Im bardziej słuchałam (lecz w głowie robiłam wszystko, by jak najbardziej ogłuszyć ten drażniący głos), tym bardziej byłam zdenerwowana. Nie mogłam tego dłużej słuchać. Jej słowa - chociaż niewinnie brzmiące- raniły mnie jak ostre noże w serce. Może dlatego czułam tam kłucie.

   Już nie mogłam tego słuchać. Wstałam z ławki i zaczęłam pakować rzeczy. Miałam poniekąd szczęście, gdyż właśnie w tej chwili zadzwonił dzwonek. Chociaż siedziałam w ostatniej ławce, to z sali wyszłam jako pierwsza. Od razu, nie zważając gdzie mamy następną lekcję, poszłam na samą górę tam, gdzie najmniej chodzi uczniów. Rzec można, iż prawie w ogóle tam ich nie ma. To dobrze, że są takie miejsca-pomyślałam. Przynajmniej tyle.

   Pogrążyłam się w "śnie". Chociaż tego tak nazwać poniekąd nie można, bo jak można śnić z otwartymi oczami i odbierać wszystkie bodźce normalnie? Może niektórzy tak potrafią, ale ja nie do końca. Po prostu znów przeniosłam się do swojego świata, w którym mogę być sobą i inni mnie akceptują.

 ...Aż nagle moją podróż do szczęścia brutalnie przerwał mi dzwonek, który siłą zmusił mnie do zejścia na szarą rzeczywistość. 

Westchnęłam. Nic co dobre nie trwa wiecznie. Wolnym krokiem zmierzałam w stronę schodów. W między czasie zajrzałam na plan godzin i  "niefortunnym zbiegiem okoliczności" ostatnią lekcję miałam na parterze.

"... a Życie zrobi wszystko, żeby dać Ci w kość, kiedy w końcu chwytasz szczęście, ono ucieka Ci z rąk..."- wymyśliłam.

 Pobiegłam najszybciej jak się dało w stronę klasy. Spodziewałam się, że byłam ostatnią uczennicą, która weszła do sali. Powiedziawszy  "Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie", odeszłam do ostatniej ławki, gdzie była samotna ławka. Po kilku chwilach założyłam maskę obojętności, po czym próbowałam się skupić na lekcji. 

...Czterdzieści pięć minut ten sam dzwonek, który śmiało przerwał mi przebywanie w moim świecie, tym razem przyniósł ulgę. Wolność!-zdawało się wołać wszystko dookoła. Aż zdałoby się myśleć, że każdy z nas miał niewidzialny, mocny sznur, który teraz nam odwiązano. I teraz każdy biegnie ciesząc się radością i jakby uciekając od niewidocznej rzeczy niewoli. 

... Ale przecież i tak za parę godzin znów go do nas przywiążą.

  Wyszłam z budynku. Nie patrząc na otaczający mnie krajobraz, mój wzrok wbity był w ziemię. Kiedy omijałam strażników, to wydawać się mogło, że jakbym coś złego zrobiła, bo taką postawę ciała przybrała. Jednak obydwaj mężczyźni nic złego mi nie zrobili. Poszłam dalej. Dopiero po parunastu metrach nabrałam ile się dało świeżego powietrza do płuc, a wtedy maska, jaką nosiłam pękła. Gdyby ktoś z mojej szkoły mnie zobaczył, nie rozpoznał by mnie. Przed chwilą ta smutna, zrezygnowana życiem Rebekah teraz ta sama cieszy się z wszystkiego, co otacza ją dookoła. "Dziwna dziewczyna"-pomyślałby ktoś z tłumu. Cóż, każdy by tak pomyślał. Każdy, kto nie trudziłby się jej poznać.

   Kiedy dostatecznie byłam daleko szkoły i gdy wkroczyłam na leśną ścieżkę zamieniła się w kruka. Ach, jak wspaniale jest miedź wiatr w skrzydłach! Latać wśród obłoków!... I mieć cały świat nad sobą!
  Uwielbiałam być w przemianie w zwierzę. Czuć się wolna i nie przejmować się problemami. Tylko ja i niebo. Nierozłączna para, która została stworzona, by być szczęśliwym.
  Fruwałam tak przez pół godziny, czując ślepe szczęście. Zbliżałam się do lasu. Już go dosyć znałam. Dzięki temu mogłam dostrzec więcej szczegółów.
 Nagle poczułam ukucie w sercu. To samo, co na lekcji "geografii". A starło się tak niespodziewanie, a ból był zdecydowanie silniejszy, w skutek tego spadałam w dół. W ostatniej chwili chwyciłam się gałęzi, jednak szybkość spadania była zbyt wielka, bym się utrzymała. Tylko się od niej odbiłam.  Wywinęłam 2 koziołki, po czym leżałam jak długa, poobijana.
  Ból w sercu zaś dawał się wę znaki, a na dodatek nasilał się. I w tym momencie w głowie pojawiły się na nowo słowa pani pedagog, których nie chciałam słuchać.
  I wtedy zrozumiałam.
  Przez te lata żyłam w kłamstwie. Wmawiałam sobie, nieprawdziwe rzeczy, niektóre nawet niedorzeczne. Wciąż  mówiłam sobie, że to oni nas za coś karzą, że gramy w teatrze. A przecież nikt nas nie trzymał, nie więził. Nit nas do niczego nie zmuszał. Każdy mógł robić co chciał.
  Każdy był wolny, tylko ja się więziłam. I wmawiałam sobie, że to ktoś inny. Nikt inny, tylko ja. Chociaż... To przez niewidzialny mur, którego nie dało się ominąć, przeskoczyć ani zniszczyć. Jednak to ja go stworzyłam, nie pozwalając się zbliżać innym w kontakcie, a sama ich nie rozwijałam.
 Teraz rozumiem. Stworzyłam Kłamstwo, w które chciałam wierzyć, nie pozwalając Prawdzie wszystkiego wyjaśnić.  I przyszła, a siłą wszystko powiedziała.
 A teraz cierpię i łkam. Karą jest nieznośny ból, brak słowa obrony. Czuje się wstręt do samej siebie. A na dodatek brakuje sił.
  Płacz powoli prowadził mnie do krainy Morfeusza. Wolno zamykałam powieki, a blada twarzyczka oparta o korzeń nie była już przytomna, jak reszta mojego ciała. Nawet kłucie w sercu już ustało. Nie zauważyłam, kiedy nastała czerń. Teraz nią żyłam, nie przejmując się niczym.

***

Jej, w końcu nadszedł dla Was upragniony koniec! Mówiłam, że to jakieś "flaki z olejem"... Ale ok, no dobra, już nie ględzę! Ja po prostu chcę już dołączyć do fabuły i jako tako z wami bardziej pisać. Ale nie, bo moje głupie wewnętrzne zasady mi zabraniają i karzą napisać jeszcze z 2 notki. (i oczywiście brak czasu... i niekiedy P.M., ten nieszczęsny...Help!). Ok, to do zobaczenia do nast. notki! ;)

~Rebekah.