Czarodziejka? cz.2

Po szybie ześlizgują się drobne krople deszczu. Niebo zasnuły ciemne chmury a po słonecznym poranku nie ma ani śladu. Zrobiło się ciemno a silny wiatr raz po raz tarmosi korony drzew. Patrzę na to wszystko w zamyśleniu siedząc na podłodze i opierając czoło o zimną szybę. Głaszczę leżącą obok Lunę. Z dołu dobiegają podniesione głosy rodziców. Od godziny kłócą się w kuchni a mnie wygonili do pokoju. Nagle słyszę jak na dole coś z brzękiem upada na podłogę. Zrywam się i pędzę na dół. Wpadam do kuchni i widzę jak mama pochyla się nad zielonymi odłamkami szkła i drżącymi rękami próbuje je pozbierać. Tata podchodzi powoli do mamy, delikatnie podnosi ją z podłogi i usadza na krześle przy stole. W milczeniu wyciągam szufelkę i miotłę i zbieram szkło. Po drobinkach rozpoznaję w nich stary wazon. Zerkam na parapet, miejsce gdzie wcześniej stał. Tak jak sądziłam, nie ma go tam. Wyrzucam szkło do śmieci, chowam szufelkę i miotłę i idę do wyjścia. W połowie drogi zatrzymuje mnie tata.

-Poczekaj- mówi i wskazuje krzesło obok- usiądź.

Potulnie siadam na krześle i czekam na to co powiedzą rodzice. 

-Mama i ja nie możemy porozumieć się w sprawie twojego zapisania do szkoły- mówi tata wyraźnie już zmęczony kłótnią.

Spoglądam pytająco na mamę, która siedzi ze splecionymi dłońmi wpatrzona w stół. 

-Twoja mama chce zapisać cię do zwykłej szkoły. Na co ja nie chcę się zgodzić. Ale uważam że ty też powinnaś powiedzieć swoje zdanie na ten temat.

-Ja hmm...- jąkam się nie wiedząc co powiedzieć. Bo też nie wiem co o tym myśleć. Jestem czarodziejką. To brzmi tak śmiesznie i niedorzecznie. Nie uwierzyłabym w to gdyby nie ta dziewczyna na polanie... i gdyby nie... spoglądam na rodziców. Oboje wpatrują się we mnie oczekując odpowiedzi- Ja chyba jednak wolałabym do tej... magicznej.

-Wiedziałem- uśmiecha się tata.

-Ale... przecież to niedorzeczne... czarodziejki, magiczna szkoła i ta dyrektorka. Przecież to stek bzdur!- upiera się mama patrząc na mnie dziwnie.

-Skąd wiesz?- pyta zniecierpliwiony tata- skoro Lisia jej wierzy dlaczego my nie możemy jej zaufać? Ona wie co robi.

Patrzę na tatę z wdzięcznością.

-Ty chyba się nie słyszysz! Czarodziejki?! Proszę cię! To stek kłamstw wymyślonych przez jakąś psychopatkę!- mama uderza pięścią w stół i szybko wstaje przewracając krzesło.

-Kochanie, proszę uspokój się i usiądź- mówi tata łagodnie biorąc mamę za rękę.

-Wy jesteście jacyś nienormalni! Czemu jej wierzycie?!- nie ustępuje mama.

-Posłuchaj... w naszej rodzinie jest jeden czarodziej. Nie licząc Alisy.

-Jak to?- pyta zdumiona mama. A ja patrzę na tatę wielkimi oczami. Kuchnia staje się na chwilę zupełnie biała. Po chwili słychać grzmot i głośne uderzanie deszczu o zewnętrzny parapet.

-Tom jest czarodziejem.

-Wujek Tom jest czarodziejem?- pytam zdumiona. Wszyscy go uwielbiamy. Zawsze radosny, wygadany, a przy tym pełen wyczucia i wrażliwości. Co prawda nie jest on moim prawdziwym wujkiem tylko jakąś dalszą rodziną, ale zawsze nazywałam go wujkiem. Nigdy bym nie pomyślała że może być czarodziejem.

-Tom?- mama opada na krzesło i długo wpatruje się w stół. Chyba na tę wiadomość lekko się uspokoiła bo po chwili podniosła głowę i spytała- a Clara?

Clara to jego żona.

-Nie, ona nie jest czarodziejką- odpowiada tata.

-Czemu wcześniej mi tego nie powiedziałeś?- pyta mama, a jej głos jest pełen wyrzutu.

-Bo wiedziałem że tak zareagujesz- westchnął tata i wstał powoli- to jaka decyzja?

Mama przeniosła teraz wzrok na mnie. Ona chyba też jest już mocno zmęczona.

-Jesteś pewna że tego chcesz? Dasz sobie radę w tej szkole?- spytała w jej głosie zabrzmiała troska.

-Sądzę że tak- odparłam próbując włożyć w tę odpowiedź jak najwięcej pewności siebie. 

-No dobrze niech już będzie- odparła mama. Wstałam, obeszłam szybko stół.

-Dziękuję- powiedziałam ściskając ją.

-Dobrze już dobrze- odparła mama poklepując mnie w ramię- puszczaj już, bo mnie zmiażdżysz.

Puszczam szybko mamę i chowam ręce za siebie. Mama wychodzi z kuchni i po chwili słychać szum prysznica. 

-Herbaty?- pyta tata i wstaje od stołu. Na dworze rozlega się kolejny grzmot. 

-Chętnie- odpowiadam i po chwili oboje siedzimy przy stole popijając herbatę owocową.

-Na pewno sobie poradzisz?- pyta niespodziewanie tata- dyrektorka mówiła, że masz dużo do nadrobienia.

-Na pewno. Będę miała dodatkowe zajęcia i w ogóle- odpowiadam nie bardzo wierząc w te słowa.

-Będziesz świetną czarodziejką- mówi tata uśmiechając się, a ten uśmiech sprawia że przez chwilę nawet sama w to wierzę. Wreszcie wypijam ostatni łyk herbaty. Myję szklankę i idę do pokoju. Luna śpi na podłodze przy łóżku. Mijam ją i cicho kładę się między poduszki. Długo wpatruję się w sufit nasłuchując szumu deszczu, który od czasu do czasu zagłusza przeraźliwy grzmot.
                                                   ***
Spróbowałam pisać innym stylem. I jak myślicie?